ผลการใช้รูปแบบการดูแลบาดแผลแบบมีเป้าประสงค์ด้วยหลัก 4Ws ต่ออัตราการติดเชื้อและระยะเวลาการหายของแผลในผู้ป่วยที่มีแผลเรื้อรัง

บทคัดย่อ

บาดแผลเรื้อรังเป็นปัญหาสำคัญที่มีแนวโน้มเพิ่มขึ้นตามการเพิ่มขึ้นของผู้สูงอายุและโรคเบาหวาน การวิจัยกึ่งทดลองครั้งนี้เพื่อศึกษาผลการใช้รูปแบบการดูแลบาดแผลแบบมีเป้าประสงค์ด้วยหลัก 4Ws ต่ออัตราการติดเชื้อและระยะเวลาการหายของแผลในผู้ป่วยที่มีแผลเรื้อรัง กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้ป่วยที่มีแผลเรื้อรังที่เข้ารับการรักษาในแผนกศัลยกรรม โรงพยาบาลเพชรบูรณ์ จำนวน 70 ราย แบ่งเป็น 2 กลุ่ม คือ กลุ่มควบคุมได้รับการดูแลบาดแผลตามปกติ และกลุ่มทดลองได้รับการรดูแลบาดแผลแบบมีเป้าประสงค์ด้วยหลัก 4Ws กลุ่มละ 35 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แนวทางปฏิบัติในการดูแลบาดแผลแบบมีเป้าประสงค์ด้วยหลัก 4Ws ประกอบด้วย 1)Wound assessment  2)Wound care  3)Wound monitoring และ 4)Wound healing แบบบันทึกบาดแผล  PUSH Tool และ TIME เก็บรวบรวมข้อมูลในเดือนตุลาคม 2566 ถึง ธันวาคม 2567 วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน Chi-square และ Independent t-test

ผลการศึกษา พบว่า การใช้รูปแบบการดูแลบาดแผลแบบมีเป้าประสงค์ด้วยหลัก 4Ws ลดอัตราการติดเชื้อของแผลเรื้อรังต่ำกว่าการดูแลบาดแผลตามปกติ (5.7%, 25.7%, p=0.022) ลดระยะเวลาการหายของแผล (4.3 วัน, 9.1 วัน, 95%CI 3.0-6.7, p<0.001) และลดระยะเวลาการนอนโรงพยาบาลอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (5.9 วัน, 13.2 วัน, 95% CI 2.9-11.6, p=0.002) โดยสรุปรูปแบบการดูแลบาดแผลแบบมีเป้าประสงค์ด้วยหลัก 4Ws ควรนำไปใช้ในการดูแลผู้ป่วยที่มีแผลเรื้อรัง และขยายผลนำไปใช้ในชุมชน เพื่อให้ผู้ป่วยแผลเรื้อรังที่ส่วนใหญ่จะได้รับการส่งต่อกลับไปชุมชนได้รับการดูแลบาดแผลต่อเนื่องที่บ้านอย่างมีประสิทธิภาพ ซึ่งจะส่งผลให้บาดแผลหายเร็วและลดการติดเชื้อของแผลเรื้อรัง