การพัฒนารูปแบบการดูแลเพื่อป้องกันการเกิดแผลกดทับในผู้ป่วยวิกฤต โรงพยาบาลทุ่งสง

บทคัดย่อ

การวิจัยและพัฒนานี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนารูปแบบการดูแลผู้ป่วยเพื่อป้องกันการเกิดแผลกดทับในผู้ป่วยวิกฤต 2) เพื่อเปรียบเทียบอุบัติการณ์การเกิดแผลกดทับ สมรรถนะของพยาบาลวิชาชีพ พฤติกรรม การนิเทศของผู้บริหารทางการพยาบาลก่อนและหลังใช้รูปแบบการดูแลผู้ป่วยเพื่อป้องกันการเกิดแผลกดทับ แบ่งเป็น 4 ระยะ ได้แก่ ระยะที่ 1 สำรวจและวิเคราะห์ปัญหากลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ผู้บริหารทางการพยาบาลและพยาบาลวิชาชีพ จำนวน 8 คน ระยะที่ 2 การพัฒนารูปแบบการดูแลเพื่อป้องกันแผลกดทับตั้งแต่แรกรับจนจำหน่าย กลุ่มตัวอย่าง คือ พยาบาลวิชาชีพ โรงพยาบาลทุ่งสง จำนวน 57 คน ประกอบด้วย ผู้บริหารทางการพยาบาล จำนวน 12 คน และพยาบาลวิชาชีพ จำนวน 45 คน รูปแบบการดูแลเพื่อป้องกันแผลกดทับ มีดังนี้ 1) ระยะแรกรับมีการประเมินความเสี่ยงการเกิดแผลกดทับ ลักษณะของผิวหนัง และบันทึกความเสี่ยงการเกิดแผลกดทับ 2) ระยะการดูแลในโรงพยาบาล การปฏิบัติตามแนวปฏิบัติและคู่มือการนิเทศ โดยปรับปรุงแนวปฏิบัติฉบับย่อ EPUAP การนิเทศตามแนวคิด Proctor 3) ระยะจำหน่าย มีการให้ความรู้และการดูแลป้องกันแผลกดทับกับญาติ โดยใช้ e-book ระยะที่ 3 ทดลองใช้รูปแบบ ระยะที่ 4 ขยายผล วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา สถิติ Paired t-test และสถิติ Wilcoxon Signed Rank test ผลการศึกษา พบว่า

1. รูปแบบการดูแลเพื่อป้องกันการเกิดแผลกดทับในผู้ป่วยวิกฤต แบ่งออกเป็น 3 ระยะ ได้แก่ 1) ระยะ แรกรับมีการประเมินความเสี่ยงการเกิดแผลกดทับ การประเมินสภาพผิวหนัง การบันทึกและการส่งต่อข้อมูลความเสี่ยง 2) ระยะการดูแลในโรงพยาบาล มีการปฏิบัติตามแนวปฏิบัติ การนิเทศติดตามการปฏิบัติตามแนวปฏิบัติ และ 3) ระยะจำหน่าย การให้ความรู้แก่ผู้ดูแลโดยใช้สื่ออิเล็กทรอนิกส์

2. หลังใช้รูปแบบพบว่า อุบัติการณ์การเกิดแผลกดทับลดลง พยาบาลวิชาชีพมีสมรรถนะการดูแลผู้ป่วยเพื่อป้องกันการเกิดแผลกดทับสูงขึ้นและผู้บริหารทางการพยาบาลมีพฤติกรรมการนิเทศเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05

ควรส่งเสริมการใช้รูปแบบการดูแลผู้ป่วยเพื่อป้องกันแผลกดทับอย่างต่อเนื่อง และพัฒนาสมรรถนะของพยาบาลวิชาชีพด้านการประเมินโภชนาการ ทำให้ผู้ป่วยปลอดภัย ไม่เกิดภาวะแทรกซ้อนและเกิดคุณภาพในการดูแล