การพยาบาลผู้ป่วยโรคจิตเภทที่บ้าน: กรณีศึกษา

บทคัดย่อ

บทนำ: โรคจิตเภทเป็นความเจ็บป่วยที่รุนแรงส่งผลกระทบต่อทางด้านร่างกาย จิตใจ และสังคม เช่น การละเลยตนเอง สุขอนามัยที่ไม่ดี ความสัมพันธ์กับผู้อื่นไม่ดี แยกตัวออกจากสังคม ขาดความกระตือรือร้น เกียจคร้าน การสื่อสารน้อยลงและการโดนตีตรา อาการกำเริบของโรคเป็นเรื่องปกติครอบครัวและชุมชนมักกังวล หวาดกลัว และอาจปฏิเสธผู้ป่วย ปัจจัยเหล่านี้นำไปสู่ปัญหาที่อยู่อาศัย ปัญหาทางเศรษฐกิจและการไม่ให้ความร่วมมือ ดังนั้น พยาบาลชุมชนมีบทบาทสำคัญในการดูแลผู้ป่วยทั้งในด้านการให้ความรู้และการส่งเสริมการดูแลสุขภาพแก่ผู้ป่วย ครอบครัวและชุมชน เพื่อให้เกิดการยอมรับและดูแลผู้ป่วยอย่างเหมาะสม ยกระดับคุณภาพชีวิตและลดการกำเริบของโรค

วัตถุประสงค์: เพื่อให้ผู้ป่วยโรคจิตเภทได้รับการติดตามเยี่ยมและให้การพยาบาลอย่างต่อเนื่องในชุมชน ประเมินความพร้อมของครอบครัวและชุมชนในการช่วยเหลือดูแลผู้ป่วยไม่ให้เกิดภาวะแทรกซ้อน และป้องกันภาวะแทรกซ้อน และการกำเริบของโรค

วิธีการดำเนินการ: กรณีศึกษาให้การพยาบาลผู้ป่วยโรคจิตเภทที่บ้านจำนวน 1 ราย ระหว่างวันที่ 18 เมษายน 2566 ถึง วันที่ 16 พฤศจิกายน 2566 รวมระยะเวลา 213 วัน โดยพยาบาลชุมชนสามารถใช้ความรู้และการส่งเสริมการดูแลสุขภาพแก่ ผู้ป่วย ครอบครัวและชุมชนในการดูแลผู้ป่วยในชุมชนเป็นรายบุคคลได้อย่างเหมาะสม เครื่องมือในการติดตามผู้ป่วยใช้แนวทางของ INHOMESSS ในการรวบรวมข้อมูลจากประวัติการรักษา และการสัมภาษณ์ผู้นำชุมชนครอบครัวโดยพยาบาลชุมชนติดตามเยี่ยมผู้ป่วยที่บ้านและประสานงานในชุมชน พร้อมให้ความรู้แก่ครอบครัว คนในชุมชน เรื่องการปรับทัศนคติ วิธีการดูแลโดยชุมชน เช่น ผู้นำชุมชนได้นำผู้ป่วยเข้ารับการรักษาอย่างต่อเนื่อง

ผลการศึกษา: พบว่าครอบครัวและชุมชนเข้าใจโรค สาเหตุ อาการและอาการแสดง การดูแลช่วยเหลือ มีการยอมรับ มีทัศนคติที่ดี เห็นคุณค่าของผู้ป่วยให้ผู้ป่วยอยู่อาศัยในชุมชน และช่วยกันดูแลผู้ป่วยให้รับการรักษาต่อเนื่อง ผู้ป่วยอาการดีขึ้น ไม่มีอาการกำเริบ รู้สึกมีคุณค่า ได้รับการยอมรับจากครอบครัวและชุมชน มีอาชีพ มีรายได้ และได้รับการดูแลที่เหมาะสมจากครอบครัวและชุมชนมากขึ้น ผู้นำชุมชนรับส่งผู้ป่วยเพี่อการรักษาอย่างต่อเนื่อง ลดการกำเริบของโรคและการเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลในที่สุด

สรุป: ผู้ป่วยโรคจิตเภทได้รับการการติดตามเยี่ยมและให้การพยาบาลอย่างต่อเนื่องในชุมชน ครอบครัวและชุมชนยอมรับและให้การช่วยเหลือดูแลผู้ป่วยไม่ให้เกิดภาวะแทรกซ้อน หรือการกำเริบของโรค และไม่เข้ารับการรักษาซ้ำในโรงพยาบาล