The Percentage of Postoperative Slip Reduction in Single Level Low-Grade Lumbar Spondylolisthesis Impact on Clinical, Radiologic Outcome and Complication

บทคัดย่อ

ความเป็นมา: การแก้ไขการเคลื่อนของกระดูกสันหลังในผู้ป่วยโรคกระดูกสันหลังเคลื่อน มีวัตถุประสงค์เพื่อ ปรับโครงสร้างของช่องไขสันหลัง ช่องเส้นประสาท และแนวกระดูกให้ใกล้เคียงปกติ ซึ่งช่วยลดแรงเฉือนที่กระทำต่อกระดูกสันหลังและลดการกดทับเส้นประสาท อย่างไรก็ตามระดับการแก้ไขที่เหมาะสมในระหว่างผ่าตัดยังเป็นที่ถกเถียงกันอยู่ เนื่องจากมีความกังวลเกี่ยวกับภาวะแทรกซ้อนทางระบบประสาทและทางศัลยกรรม งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการแก้ไขการเคลื่อนของกระดูกสันหลังหลังผ่าตัดในผู้ป่วยโรคกระดูกสันหลังเคลื่อนระดับเอวกับผลลัพธ์ทางคลินิก ภาพถ่ายรังสีและภาวะแทรกซ้อน
วิธีการดำเนินการวิจัย: ทำการศึกษาแบบย้อนหลัง (retrospective study) ในผู้ป่วยจำนวน 98 ราย ที่เข้ารับ การผ่าตัดเชื่อมกระดูกสันหลังระดับเดียวด้วยวิธี transforaminal lumbar interbody fusion หรือ posterior lumbar interbody fusion และมีการแก้ไขระดับการเคลื่อนในระหว่างการผ่าตัดในผู้ป่วยโรคกระดูกสันหลังเคลื่อนระดับเอว ที่สถาบันประสาทวิทยา ระหว่างปี พ.ศ. 2558-2563 โดยแบ่งออกเป็น 2 กลุ่ม คือกลุ่มที่ได้รับการแก้ไขจนปกติ (total reduction) จำ นวน 64 ราย และกลุ่มที่มีการแก้ไขบางส่วน (partial reduction) จำนวน 34 ราย โดยทั้งสอง กลุ่มได้รับการติดตามมากกว่า 24 เดือน และนำข้อมูลทางคลินิก ภาพถ่ายรังสี และภาวะแทรกซ้อนมาเปรียบเทียบกัน
ผลการวิจัย: อัตราการเกิดภาวะแทรกซ้อนไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติระหว่างสองกลุ่ม ไม่ว่าจะเป็นภาวะแทรกซ้อนทางระบบประสาท โรคข้อกระดูกสันหลังระดับข้างเคียงเสื่อม (adjacent segment disease) ภาวะกระดูกไม่ติด การเสียเลือดระหว่างผ่าตัด ระยะเวลานอนโรงพยาบาลการติดเชื้อ หรือการฉีกขาดของเยื่อหุ้มไขสันหลัง ความแตกต่างที่พบอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติเพียงอย่างเดียวคือ ระยะเวลาการผ่าตัดที่นานกว่าในกลุ่มที่ มีการแก้ไขบางส่วน (partial reduction) ส่วนภาพถ่ายรังสีไม่พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติในเรื่องการ เสื่อมของหมอนรองกระดูกหรือข้อต่อกระดูก อย่างไรก็ตามมีแนวโน้มที่กลุ่มที่ได้รับการแก้ไขจนปกติ (total reduction) เพิ่มอัตราการเชื่อมกระดูก ลดอัตราการเกิดโรคข้อกระดูกสันหลังระดับข้างเคียงเสื่อม (adjacent segment disease) รวมถึงการเสื่อมของข้อต่อกระดูกและหมอนรองกระดูกที่ช้ากว่า แม้ว่าไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญ ทางสถิติซึ่งอาจเป็นเพราะระยะเวลาติดตามผลที่ยังไม่เพียงพอ
สรุป: การแก้ไขการเคลื่อนของกระดูกสันหลังจนปกติ (total reduction) ไม่ทำให้ผลลัพธ์ทางคลินิกดีกว่า แบบบางส่วน (partial reduction) แต่ก็ไม่เพิ่มภาวะแทรกซ้อนเช่นกัน อย่างไรก็ตาม การแก้ไขจนปกติ (total reduction) อาจช่วยเพิ่มอัตราการเชื่อมกระดูก ลดโรคข้อกระดูกสันหลังระดับข้างเคียงเสื่อม (adjacent segment disease) และชะลอการเสื่อมของข้อต่อและหมอนรองกระดูก แม้ผลดังกล่าวจะยังไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ