อากาศยานอุบัติเหตุจากหลุมอากาศในฤดูฝน ปี พ.ศ. 2556

บทคัดย่อ

หลังจากลูกเรือได้เสร็จสิ้นการให้บริการในเที่ยวบินระหว่าง ประเทศ สายการบินแห่งหนึ่ง ได้เกิดแรงสั่นสะเทือนเหวี่ยงผู้โดยสาร และลูกเรือกระแทกเพดานและพื้น จำนวนผู้บาดเจ็บเบื้องต้น 45 ราย เป็นลูกเรือ 15 ราย และผู้โดยสาร 30 ราย ไม่มีผู้เสียชีวิต ภายหลังพบว่าสาเหตุจากการตกหลุมอากาศ สำนักระบาดวิทยาได้ทำการสืบสวนอุบัติเหตุระหว่างเดือนตุลาคม 2556 ถึงกุมภาพันธ์ 2557 มีวัตถุประสงค์เพื่อระบุลักษณะทางระบาดวิทยาของผู้ได้รับบาดเจ็บ ระบุปัจจัยซึ่งมีผลต่อความรุนแรงของการบาดเจ็บ และแนะนำแนวทางป้องกันการบาดเจ็บ ทำการศึกษาเชิงพรรณนาเก็บข้อมูล จากการสัมภาษณ์ลูกเรือ เจ้าหน้าที่ฝ่ายนิรภัยปฏิบัติการการบิน ฝ่ายแพทย์บริษัท ท่าอากาศยานไทย จำกัด (มหาชน) และคัดกรองโรคเครียดจากอุบัติเหตุด้วยแบบคัดกรองในลูกเรือ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยวิธี Modified Haddon's Matrix Framework ผลการศึกษาจาก การสัมภาษณ์พบลูกเรือ 18 ราย จากทั้งหมด 21 ราย ได้รับบาดเจ็บ (อัตราบาดเจ็บร้อยละ 85.7) เป็นเพศชายร้อยละ 44 มีค่ามัธยฐาน อายุ 41.5 ปี เคยประสบเหตุหลุมอากาศโดยทั้งหมดไม่เคยได้รับบาดเจ็บ 14 ราย (ร้อยละ 77 อยู่ในท่ายืน 13 ราย (ร้อยละ 77) และ สังเกตเห็นสัญญาณรัดเข็มขัด 16 ราย (ร้อยละ 89) ขณะเกิดเหตุพบการสั่นสะเทือน 2 วินาทีก่อนจะถูกเหวี่ยงอย่างรุนแรง 13 ราย (ร้อยละ 77) ขณะถูกเหวี่ยง มีผู้ได้ใช้ท่าเตรียมรับแรงกระแทก 5 ราย และพยายามยึดเกาะสิ่งต่าง ๆ 10 ราย พบอัตราบาดเจ็บต่ำที่สุดในบริเวณส่วนหน้าของเครื่องบิน (ร้อยละ 76) ตำแหน่งการบาดเจ็บ พบบริเวณคอ (ร้อยละ 66) ศีรษะ (ร้อยละ 27) หลัง (ร้อยละ 22) หลังเหตุการณ์ 3 เดือน พบผู้ยังคงอยู่ระหว่างการรักษา 9 ราย (ร้อยละ 50) ลูกเรือ 3 ราย ยังไม่สามารถกลับไปปฏิบัติหน้าที่ได้สรุปในอากาศยานสมัยใหม่ ลูกเรือยังคงเผชิญความเสี่ยงในการบาดเจ็บจากหลุมอากาศ การจัดการและกำหนดมาตรการจึงจำเป็นต้องคำนึงถึงเหตุการณ์เหล่านี้ เพื่อลูกเรือสามารถปฏิบัติหน้าที่อย่างปลอดภัย