ผลกระทบของสื่อออนไลน์ในยุคดิจิทัลต่อการมีส่วนร่วมทางการเมืองของเยาวชนในสังคมประชาธิปไตย
คำสำคัญ:
การมีส่วนร่วมทางการเมือง, , เยาวชน, , สื่อออนไลน์, , ยุคดิจิทัลบทคัดย่อ
ในยุคดิจิทัล สื่อสังคมออนไลน์ได้เข้ามามีบทบาทอย่างมากต่อการดำเนินชีวิตของผู้คน โดยเฉพาะในกลุ่มเยาวชน ซึ่งถือเป็นกลุ่มที่มีการใช้งานเทคโนโลยีสูงที่สุด หนึ่งในด้านที่ได้รับผลกระทบอย่างชัดเจนคือ “การเมือง” สื่อสังคมออนไลน์ได้เปลี่ยนแปลงรูปแบบการรับรู้ การแสดงออก และการมีส่วนร่วมทางการเมืองของเยาวชนไทย ทั้งในด้านที่เป็นประโยชน์และด้านที่ก่อให้เกิดความท้าทาย ซึ่งในผลกระทบเชิงบวกสื่อสังคมออนไลน์ช่วยให้เยาวชนสามารถเข้าถึงข้อมูลข่าวสารทางการเมืองได้อย่างรวดเร็วและทั่วถึง ไม่ว่าจะเป็นข่าวสารเกี่ยวกับนโยบายภาครัฐ การดำเนินงานของนักการเมือง หรือสถานการณ์ทางการเมืองทั้ง
ในประเทศและต่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลเหล่านี้อย่างสะดวกทำให้เยาวชนมีความรู้เท่าทันมากขึ้น และสนใจติดตามสถานการณ์บ้านเมืองอยู่เสมอ อย่างไรก็ตาม สื่อสังคมออนไลน์ก็มีผลกระทบในด้านลบเช่นกัน หนึ่งในนั้นคือความเสี่ยงในการได้รับข้อมูลที่ผิดพลาด บิดเบือน หรือมีเจตนาชี้นำทางการเมือง ซึ่งอาจทำให้เยาวชนเกิดความเข้าใจผิดและตัดสินใจโดยขาดข้อมูลที่ถูกต้อง อีกทั้งยังอาจถูกชักจูงให้มีอคติหรือความเกลียดชังทางการเมือง ซึ่งนำไปสู่ความขัดแย้งในสังคม
เอกสารอ้างอิง
กาญจนา แก้วเทพ. (2541). วัฒนธรรม : สื่อสารเพื่อสานสร้าง. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชัยวัฒน์ สถาอานันท์. (2564). พลเมืองดิจิทัลกับประชาธิปไตยไทย. สถาบันพระปกเกล้า.
ณรงค์ โพธิ์พฤกษานันท์. (2556). อาเซียนศึกษา. กรุงเทพมหานคร : แมคกรอ-ฮิล.
ธานินทร์ กรัยวิเชียร. (2545). หลักกฎหมายมหาชน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์วิญญูชน.
ปาริชาติ เทพอารักษ์. (2540). การบริหารและพฤติกรรมองค์กร. กรุงเทพมหานคร : ม.ป.พ.
เปรมศักดิ์ แก้วมรกฎ. (2018). วัฒนธรรมการมีส่วนร่วมทางการเมืองของเยาวชนในสังคมพหุวัฒนธรรม : กรณีศึกษาจังหวัดเทพา จังหวัดสงขลา. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยธนบุรี, 12(29), 217–225.
พงศกร สุทธิอาภา. (2564). อิทธิพลของสื่อสังคมออนไลน์ต่อพฤติกรรมและทัศนคติของคนรุ่นใหม่. วารสารสังคมศาสตร์, 22(1), 45-62.
วิโรจน์ สุขพิศาล. (2565). การเคลื่อนไหวทางการเมืองของคนรุ่นใหม่ในประเทศไทย: มุมมองผ่านแนวคิดnetworked publics. วารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์, 13(1), 1-25.
สมชาย ปรีชาศิลปกุล. (2564). สื่อสังคมออนไลน์กับการตื่นตัวทางการเมืองของคนรุ่นใหม่ในประเทศไทย. วารสารสังคมศาสตร์, 51(2), 1-30.
สมบัติ ธํารงธัญญวงศ์. (2549). การเมืองไทย. กรุงเทพมหานคร : เสมาธรรม.
สมสุดา ผู้พัฒน์ และจุฬารัตน์ วัฒนะ. (2556). บทบาทสตรีกับพื้นที่ทางการเมือง. กรุงเทพมหานคร : สำนักส่งเสริมและฝึกอบรม มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
สุขุม นวลสกุล และ วิศิษฐ์ ทวีเศรษฐ. (2539). การเมืองและการปกครองไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง. หน้า 18–19.
สุจิต บุญบงการ. (2558). แนวความคิดเกี่ยวกับการพัฒนาการทางการเมืองไทย. ใน เอกสารการสอนชุดวิชาปัญหาพัฒนาการทางการเมืองไทย. หน่วยที่ 1. นนทบุรี : มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
เสถียร เชยประทับ. (2551). การสื่อสาร การเมือง และประชาธิปไตยในสังคมพัฒนาแล้ว. กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Bennett. W. L., & Segerberg, A. (2012). The logic of connective action: Digital media and the personalization of contentious politics. Information, Communication & Society, 15(5), 739-768. https://doi.org/10.1080/1369118X.2012.670661
Bimber, B. (2014). Digital media in the Obama campaigns of 2008 and 2012: Adaptation to the personalized political communication environment. Journal of Information Technology & Politics, 11(2), 130-150. https://doi.org/10.1080/19331681.2014.895691
Boulianne, S. (2015). Social media use and participation: A meta-analysis of current research. Information, Communication & Society, 18(5), 524-538. https://doi.org/10.1080/1369118X.2015.1008542
Boyd, d. (2010). Social network sites as networked publics: Affordances, dynamics, and implications. In Z. Papacharissi (Ed.), The networked self: Identity, community, and culture on social network sites (pp. 39-58). Routledge.
Kanchanatanee, K. (2021). Social 283Media and Political Participation in Thailand. Journal of MCU Social Science Review, 10(2), 270-283.
Kaplan, A. M., & Haenlein, M. (2010). Users of the world, unite! The challenges and opportunities of social media. Business Horizons, 53(1), 59-68.
Laski, Harold J. (1931). Democracy in Crisis. London: George Allen & Unwin.
Levine, P. (1980). The Politics of Democracy. New York : Harper & Row. p. 42.
Loader, B. D., & Mercea, D. (2011). Networking democracy? Social media innovations and participatory politics. Information, Communication & Society, 14(6), 757-769. https://doi.org/10.1080/1369118X.2011.592648
Merriam, Charles E. (1941). The Meaning of Democracy. New York: Harper & Brothers.
Pongsawat, P. (2020). Social Media and Political Mobilization in Thailand. In S. Chachavalpongpun (Ed.), Routledge Handbook of Contemporary Thailand (pp. 348-361). Routledge.
Thananithichot, S. (2022). Polarization and Social Media: The Case of Thailand. In M. Oswald (Ed.), The Palgrave Handbook of Digital Politics (pp. 525-545). Palgrave Macmillan.
Tucker, J. A., Guess, A., Barberá, P., Vaccari, C., Siegel, A., Sanovich, S., Stukal, D., & Nyhan, B. (2017). Social media, political polarization, and political disinformation: A review of the scientific literature. Hewlett Foundation. https://ssrn.com/abstract=3144139
Twenge, J. M. (2017). iGen: Why today’s super-connected kids are growing up less rebellious, more tolerant, less happy—and completely unprepared for adulthood. New York : Atria Books.


