ระบาดวิทยาไข้หวัดใหญ่จากระบบเฝ้าระวังเฉพาะพื้นที่โรงพยาบาลเครือข่าย เฝ้าระวังทางห้องปฏิบัติการ ระหว่างปี พ.ศ. 2560–2564

บทคัดย่อ

บทนํา : โรคไข้หวัดใหญ่เป็นโรคติดเชื้อระบบทางเดินหายใจแบบเฉียบพลันที่สำคัญ ดังนั้นระบบเฝ้าระวังโรคไข้หวัดใหญ่ที่มีประสิทธิภาพจึงมีความจำเป็น เนื่องจากเชื้อไวรัสไข้หวัดใหญ่ มีการเปลี่ยนแปลงทางพันธุกรรมตลอดเวลา กองระบาดวิทยา กรมควบคุมโรค ได้ดำเนินการเฝ้าระวังเชื้อก่อโรคระบบทางเดินหายใจทางห้องปฏิบัติการในโรงพยาบาลเครือข่ายขึ้น เพื่อติดตามสาเหตุที่ทำให้เกิดโรคไข้หวัดใหญ่ และเพื่อตรวจจับและตอบโต้ต่อโรคติดเชื้ออุบัติใหม่และอุบัติซ้ำ
วิธีการศึกษา : ศึกษาระบาดวิทยาเชิงพรรณนา โดยใช้ข้อมูลการ เฝ้าระวังเชื้อก่อโรคไข้หวัดใหญ่ทางห้องปฏิบัติการ ระหว่างปี พ.ศ. 2560–2564 วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้โปรแกรม STATA และใช้การทดสอบ Binary Logistic Regression เพื่อหาความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยที่มีผลต่อการตรวจพบสารพันธุกรรมเชื้อไวรัสไข้หวัดใหญ่
ผลการศึกษา : ปี พ.ศ. 2560–2564 มีตัวอย่างส่งตรวจ 18,190 ราย พบสารพันธุกรรมเชื้อไข้หวัดใหญ่ 3,574 ราย (ร้อยละ 19.65)
จากข้อมูลผู้ป่วย 9,465 ราย พบส่วนใหญ่อยู่ในช่วงอายุ 0–4 ปี (ร้อยละ 32.67) อาการที่พบส่วนใหญ่ คือ ไข้ ไอ และมีน้ำมูกหรือ คัดจมูก คิดเป็นร้อยละ 84.12, 83.22 และ 68.98 ตามลำดับ ปัจจัยที่พบความสัมพันธ์ต่อการตรวจพบสารพันธุกรรมเชื้อไวรัสไข้หวัดใหญ่ ได้แก่ กลุ่มอายุ สัญชาติ อาชีพ มีประวัติการดูแลหรือสัมผัสใกล้ชิดกับผู้ป่วยอาการคล้ายไข้หวัดใหญ่หรือปอดอักเสบ และเป็นผู้ป่วยสงสัยไข้หวัดใหญ่/ปอดอักเสบที่เข้ารับการรักษาเป็นกลุ่มก้อน
อภิปรายผล : โรคไข้หวัดใหญ่พบได้ในทุกกลุ่มอายุ และพบได้ตลอดทั้งปี บางกลุ่มอายุ อาชีพ และผู้มีโอกาสสูงต่อการติดเชื้อไข้หวัดใหญ่ เช่น การดูแลหรือสัมผัสใกล้ชิดกับผู้ป่วยมักจะมีโอกาสติดเชื้อไข้หวัดใหญ่ได้มากกว่ากลุ่มอื่น ดังนั้น การป้องกันระดับบุคคล เช่น การใส่หน้ากากอนามัย การล้างมือ หลีกเลี่ยงการสัมผัสใกล้ชิดกับผู้ป่วยหรือสถานที่ที่มีคนหมู่มาก ช่วยลดความเสี่ยงต่อการเจ็บป่วยจากโรคไข้หวัดใหญ่ และโรคระบบทางเดินหายใจอื่น ๆ ได้ ส่วนการฉีดวัคซีนป้องกันโรคไข้หวัดใหญ่ช่วยลดความรุนแรงของโรคและโอกาสการเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลได้