พฤติกรรมความเอื้ออาทรในการดูแลผู้ป่วยวิกฤตของนักศึกษาพยาบาล วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี อุดรธานี

บทคัดย่อ

          งานวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาพฤติกรรมความเอื้ออาทรในการดูแลผู้ป่วยวิกฤตของนักศึกษาพยาบาล โดยการประเมินตนเองของนักศึกษาและการประเมินของอาจารย์นิเทศ กลุ่มตัวอย่างคือ นักศึกษาพยาบาลศาสตร์ชั้นปีที่ 3 ปีการศึกษา 2566 วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี อุดรธานี จำนวน 147 คน และอาจารย์นิเทศ จำนวน 10 คน เครื่องมือที่ใช้คือ แบบประเมินพฤติกรรมความเอื้ออาทรในการดูแลผู้ป่วยวิกฤตแบบมาตราส่วนประมาณค่า 5 ระดับ ที่มีค่าความสอดคล้องของเนื้อหารายข้อเท่ากับ 0.67-1 ค่าความเชื่อมั่นสัมประสิทธิ์แอลฟาครอนบาคของแบบประเมินพฤติกรรมความเอื้ออาทรในการดูแลผู้ป่วยวิกฤตตามการประเมินของนักศึกษาและอาจารย์นิเทศ เท่ากับ 0.96 และ 0.97 ตามลำดับ วิเคราะห์ข้อมูลโดยสถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ ค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และเปรียบเทียบความแตกต่างโดยสถิติ Independent t- test

           ผลการศึกษาพบว่า พฤติกรรมความเอื้ออาทรในการดูแลผู้ป่วยวิกฤตของนักศึกษาพยาบาลโดยการประเมินตนเองและการประเมินของอาจารย์นิเทศ ทุกด้านอยู่ในระดับมาก โดยด้านที่มีค่าเฉลี่ยมากที่สุดคือ ด้านคุณธรรม จริยธรรม และพบว่า พฤติกรรมความเอื้ออาทรในการดูแลผู้ป่วยวิกฤตของนักศึกษาพยาบาลโดยการประเมินตนเองและการประเมินของอาจารย์นิเทศ โดยรวมไม่แตกต่างกัน (t = 1.80, p = 0.07) เมื่อเปรียบเทียบเป็นรายด้านพบว่า ค่าเฉลี่ยการประเมินตนเองของนักศึกษามากกว่าการประเมินของอาจารย์นิเทศ 3 ด้าน ได้แก่ ด้านความสามารถ ด้านการสร้างความเชื่อมั่น และด้านความมุ่งมั่น ซึ่งมีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < 0.01) ผลการวิจัยสามารถนำข้อมูลไปใช้ในการวางแผนพัฒนาการจัดรูปแบบการจัดการเรียนการสอนรายวิชาปฏิบัติการพยาบาล เพื่อพัฒนาพฤติกรรมการดูแลอย่างเอื้ออาทรของนักศึกษาในการดูแลผู้ป่วยให้คลอบคลุม