การพัฒนาระบบการดูแลผู้ป่วยระยะท้ายแบบประคับประคอง โรงพยาบาลสมเด็จพระยุพราชเดชอุดม
คำสำคัญ:
การพัฒนาระบบ, การดูแลแบบประคับประคอง , ผู้ป่วยระยะสุดท้ายบทคัดย่อ
การวิจัยเชิงปฏิบัติการ เพื่อพัฒนาระบบการดูแลผู้ป่วยระยะท้ายแบบประคับประคอง โรงพยาบาลสมเด็จพระยุพราชเดชอุดม โดยผู้ร่วมวิจัยประกอบไปด้วยพยาบาลวิชาชีพ แพทย์ เภสัชกร ที่ให้การดูแลผู้ป่วยระยะท้ายแบบประคับประคองมีการเลือกแบบเจาะจงจาก 12 หอผู้ป่วย 3 แผนก แบ่งออกเป็น 2 กลุ่ม คือ กลุ่มที่ 1 กลุ่มพัฒนาระบบการดูแลผู้ป่วยระยะท้ายแบประคับประคอง จำนวน 10 คน และกลุ่มที่ 2 กลุ่มที่นำระบบการดูแลผู้ป่วยระยะท้ายแบบประคับประคองที่พัฒนาขึ้นไปปฏิบัติ จำนวน 145 กระบวนการดำเนินงาน แบ่งเป็น 4 ขั้นตอน ได้แก่ 1) ระยะการวางแผน 2) ระยะปฏิบัติการมีระยะเวลา 4 สัปดาห์ 3) ระยะการสังเกตเป็นการสังเกตและประเมินผลการปฏิบัติงานตามระบบที่พัฒนาขึ้นมีระยะเวลา 4 สัปดาห์ 4) ระยะการสะท้อนกลับ
ผลการวิจัยพบว่าเมื่อนำระบบการดูแลผู้ป่วยระยะท้ายแบบประคับประคองโรงพยาบาลสมเด็จ พระยุพราชเดชอุดม ที่พัฒนาขึ้นมาใช้ในการดูผู้ป่วยซึ่งประกอบด้วย ด้านโครงสร้างหน่วยงาน ด้านการสนับสนุนทรัพยากร ด้านการประสานงานการดูแลผู้ป่วย ด้านการบันทึกข้อมูล การประชุมชี้แจง ด้านกระบวนการการดูแลผู้ป่วย ผังการดำเนินงาน ระบบการดูแลต่อเนื่องในชุมชนและด้านการประเมินผลการดำเนินงาน มีผลต่อพยาบาลวิชาชีพผู้ใช้ระบบ โดยประเมินจากระดับคะแนนความพึงพอใจเฉลี่ย = 4.09, S.D. = 0.71
เอกสารอ้างอิง
Hfocus.org เจาะลึกระบบสุขภาพ. ผู้ป่วยระยะสุดท้าย 40 ล้านคนทั่วโลก มีเพียง 14% เท่านั้น ที่ได้รับการดูแลแบบ Palliative care [อินเทอร์เน็ต]. 2562 [เข้าถึงเมื่อ 1 กุมภาพันธ์ 2566]. เข้าถึงได้จาก https://www.
hfocus.org/content/2019/05/17152
นภา หลิมรัตน์, ศรีเวียง ไพโรจน์กุล. การดูแลผู้ป่วยระยะท้ายสำหรับผู้ให้การดูแล. พิมพ์ครั้งที่ 2. ขอนแก่น: โรงพิมพ์คลังนานาวิทยา; 2559.
กรมการแพทย์ กระทรวงสาธารณสุข. แนวทางการดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้าย. นนทบุรี: กระทรวงสาธารณสุข; 2557.
สาวิตรี มณีพงศ์. การพัฒนารูปแบบการดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้าย หอผู้ป่วยเวชบำบัดวิกฤต อายุรกรรม แผนกการพยาบาลอายุรกรรม โรงพยาบาลศรีนครินทร์ [การศึกษาอิสระปริญญาพยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพยาบาลผู้ใหญ่]. ขอนแก่น: คณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น; 2551.
ศรีเวียง ไพโรจน์กุล. การพัฒนาคุณภาพศูนย์ดูแลประคับประคอง แนวทางการดำเนินงานศูนย์ดูแลประคับประคองในโรงพยาบาล. ขอนแก่น: โรงพิมพ์คลังนานาวิทยา; 2560.
ศรีเวียง ไพโรจน์กุล. เกณฑ์การวินิจฉัยผู้ป่วยระยะสุดท้าย. ขอนแก่น: คณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น; 2559.
Kemmis S, McTaggart R. The action research planner. 3rd ed. Victoria: Deakin University; 1988.
สุภางค์ จันทวานิช. วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย; 2556.
Marquis BL, Huston CJ. Leadership roles and management functions in nursing: Theory and application. 7th ed. Philadelphia: Lippincott, Williams & Wilkins; 2012.
ศรีเวียง ไพโรจน์กุล. มาตรฐาน คุณภาพการดูแลผู้ป่วยระยะท้ายแบบประคับประคอง. ขอนแก่น: โรงพิมพ์คลังนานาวิทยา; 2561.
นภาพร ตั้งพูลผลวนิชย์. การพัฒนาระบบการดูแลแบบประคับประคองในผู้ป่วยระยะสุดท้าย โรงพยาบาลยโสธร. ว. สิ่งแวดล้อมศึกษา การแพทย์และสุขภาพ 2563;5(2):36-45
ผุสดี ด่านกุล การพัฒนาระบบการดูแลแบบประคับประคองของผู้ป่วยระยะท้ายที่บ้านหน่วยบริการปฐมภูมิเมืองย่า 4 (หัวทะเล) โรงพยาบาลมหาราชนครราชสีมา. ว. อนามัยสิ่งแวดล้อมและสุขภาพชุมชน 2567;9(1):434-44.
วิลาวรรณ แก้วทอง, ทัศนีย์ รวิวรกุล, สุรินธร กลัมพากร, พัชราพร เกิดมงคล.สมรรถนะการดูแลแบบประคับประคองในชุมชนของพยาบาลหน่วยบริการปฐมภูมิ. ว. พยาบาลทหารบก 2560;18(ฉบับพิเศษ):74-83.
เพ็ญจุรี วีระธนาบุตร. ผู้ป่วยระยะสุดท้ายคือใครบ้าง. กรุงเทพฯ: สามลดา; 2562.
มัณฑนา จิระกังวาน, ศิริรัตน์ จันตร. ผลการพัฒนาการดูแลแบบประคับประคองผู้ป่วยมะเร็งระยะท้ายแบบบูรณาการไร้รอยต่อโรงพยาบาลศรีสะเกษ. ว. การพยาบาล การสาธารณสุขและการศึกษาวิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนีพะเยา 2561;19(2):70-82.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความที่ตีพิมพ์ถือว่าเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารโรงพยาบาลสกลนคร การคัดลอกเพื่อพัฒนาเชิงวิชาการต้องได้รับการอ้างอิงอย่างถูกต้อง
