การพัฒนาแนวทางปฏิบัติการพยาบาลสำหรับการเฝ้าระวังและป้องกันภาวะคลื่นไส้อาเจียน จากการระงับความรู้สึกแบบทั่วตัวในผู้ใหญ่ โรงพยาบาลอุดรธานี

บทคัดย่อ

                การศึกษาครั้งนี้เป็นรูปแบบวิจัยวิจัยและพัฒนามีวัตถุประสงค์เพื่อสร้างและศึกษาผลลัพธ์ของการใช้แนวทางปฏิบัติให้ครอบคลุม การศึกษาครั้งนี้เป็นรูปแบบการวิจัยและพัฒนา แบ่งเป็น 3 ระยะ คือ ระยะที่ 1 ศึกษาอุบัติการณ์จากเวชระเบียนย้อนหลัง 3 ปี ระยะที่ 2 พัฒนาแนวทางปฏิบัติ ระยะที่ 3 ศึกษาผลลัพธ์การใช้แนวทางปฏิบัติ  เครื่องมือที่ใช้ในการศึกษา ได้แก่ แนวทางปฏิบัติการพยาบาลสำหรับการเฝ้าระวังและป้องกันภาวะคลื่นไส้อาเจียนจากการระงับความรู้สึกแบบทั่วตัวในผู้ใหญ่ โรงพยาบาลอุดรธานี และแบบบันทึกข้อมูลวิจัย ผ่านการตรวจสอบเครื่องมือจากวิสัญญีแพทย์และวิสัญญีพยาบาล 5 ท่าน มี กลุ่มตัวอย่างคือผู้ป่วยที่เข้ารับการระงับความรู้สึก โรงพยาบาลอุดรธานี ตั้งแต่เดือน มิถุนายน  - ธันวาคม 2566 กลุ่มตัวอย่างได้แก่ ผู้ป่วยและพยาบาลวิชาชีพ โดยกลุ่มผู้ป่วย คำนวณกลุ่มตัวอย่าง ได้ทั้งหมด 128 ราย แบ่งเป็น กลุ่มทดลอง 64 ราย กลุ่มควบคุม 64 ราย กลุ่มควบคุมใช้แนวทางมาตรฐานตามปกติ กลุ่มทดลองใช้แนวปฏิบัติการพยาบาลสำหรับการเฝ้าระวังและป้องกันภาวะคลื่นไส้อาเจียนจากการระงับความรู้สึกแบบทั่วตัวในผู้ใหญ่ โรงพยาบาลอุดรธานี ทำการสุ่มกลุ่มตัวอย่างเข้าร่วมงานวิจัยโดยสุ่มแบบเป็นระบบ ในการเลือกกลุ่มเข้าร่วมวิจัย และทำในกลุ่มควบคุมให้แล้วเสร็จ กลุ่มพยาบาลวิชาชีพที่ใช้แนวปฏิบัติ เลือกทั้งหมดจำนวน 50 ราย ตามความสมัครใจ วิเคราะห์ผลลัพธ์ ข้อมูลทั่วไปของผู้ป่วย โดยใช้สถิติ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และเปรียบอุบัติการณ์การเกิดคลื่นไส้อาเจียนหลังให้การระงับความรู้สึก จำนวนวันนอนโรงพยาบาล โดยใช้สถิติ Chi Square และ T – test ข้อมูลพยาบาลวิชาชีพที่ใช้แนวปฏิบัติฯ และความพึงพอใจ วิเคราะห์โดยใช้สถิติ ความถี่  ร้อยละ ค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนตามมาตรฐาน                

            ผลการวิจัย พบว่า ข้อมูลทั่วไปของผู้ป่วยกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมไม่มีความแตกต่างกันของปัจจัยพื้นฐาน ในการเข้ารับการระงับความรู้สึก ผลลัพธ์หลังการระงับความรู้สึก พบว่า อุบัติการณ์การเกิดภาวะคลื่นไส้อาเจียน แตกต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ 0.05 เปรียบเทียบความพึงพอใจของผู้ป่วยในการเข้ารับบริการ อยู่ในระดับมากที่สุด ( = 4.47, S.D. =0.14) แตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ 0.05 และวัดความพึงพอใจของวิสัญญีพยาบาลผู้ใช้แนวทางปฏิบัติจำนวน 50 ราย อยู่ในระดับมากที่สุด ( = 4.59, S.D. = 0.52) ผลลัพธ์ของพยาบาลวิชาชีพที่ใช้แนวปฏิบัติ พบว่า พยาบาลวิชาชีพมีความพึงพอใจในภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด ( = 4.59, S.D. = 0.52

              ข้อเสนอแนะจากผลการวิจัยสามารถนำแนวทางปฏิบัติดังกล่าวไปใช้ได้จริงเพื่อให้ครอบคลุม ตั้งแต่ระยะก่อน ระหว่าง และหลังให้การระงับความรู้สึก เพื่อเพิ่มคุณภาพในงานการพยาบาลที่มากยิ่งขึ้น